3.

Powolnym krokiem skierowałam się do salonu. Usiadłam na kanapie i patrzyłam przed siebie. Nie płakałam, nie miałam już czym płakać. Popatrzyłam na poukładane ramki ze zdjęciami. Zdjęcia z różnych rodzinnych uroczystości, zdjęcia które robiłam sama. Zatrzymałam wzrok na zdjęciu moim i Niall. Nie zastanawiając się długo wstałam wzięłam je w ręce. Nie wiem dlaczego trzymałam je na widoku, może dlatego że przyzwyczaiłam się do bólu, który czuje za każdym razem kiedy na nie patrze. To była moja osobista kara, którą sama sobie wybrałam. Patrzenie na nasze uśmiechnięte twarze, na oczy które świeciły blaskiem, którego już nie ma w nas.
Przymknęłam powieki i wróciłam na kanapę, dalej w ręce trzymając złotą ramkę.
Znów powróciły wspomnienia, które wypływały właśnie w takich momentach. Dotknęłam delikatnie brzucha i wspomniałam naszą ostatnią noc.

Usłyszałyśmy trzask drzwi wejściowych, dziewczyny od razu pobiegły do przedpokoju. 

Stałam za nimi.

Louis i Liam trzymali Niall pod ręce.

Nie mógł utrzymać się na swoich nogach.

-Niall.-powiedział z ulga w głosie Winter.

Chłopak popatrzył w jej stronę, jego wzrok utkwił w mojej osobie.

-Spring.-wychrypiał, ja szybko zacisnęłam usta.

Podeszłam do niego i uśmiechnęłam się lekko.

-Zaprowadźcie go do pokoju.-powiedziałam.

-Którego?-zapytał Liam patrząc na Winter.

-To tego w którym ja nocowałam.-odparłam za nią.

Chłopaki ruszyli w stronę schodów.

-Spring chodź ze mną.-usłyszałam głos blondyna.

Popatrzyłam na wszystkich i ruszyłam za nimi.

Chłopaki ułożyli go na łóżku, a ja szczelnie przykryłam go kołdrą.

-Śpij.-powiedziałam i chciałam wyjść.

-Zostań.-wyszeptał, odwróciłam się w jego stronę i przyciągnęłam fotel.

~*~

-Spring?-wystraszona podskoczyłam do góry, musiałam przysnąć.

Popatrzyłam na blondyna.

Uśmiechał się w moją stronę.

-Chodź tutaj.-mówiąc to podniósł kołdrę.

-Jesteś wymęczony, zostanę tutaj.-powiedziałam.
-Proszę.-powiedział delikatnie.
Patrzył na mnie tymi swoimi niebieskimi oczami, błyszczały jak jeszcze nigdy.
Wstałam z miejsca i podeszłam do łóżka, wsunęłam się powoli, a chłopak okrył nas kołdrą.
-Proszę, nie zostawiaj mnie nigdy więcej.-wyszeptał i zaczął delikatnie całować moją szyję.
Z pocałunkami przeszedł na moje usta.
-Niall...-chciałam coś powiedzieć, ale chłopak przerwał mi czułym pocałunkiem.
-Nie jestem zmęczony, proszę daj mi szansę. Tą ostatnią szansę.-wyszeptał do mojego ucha.-Nie zmarnuję jej, obiecuję.-dodał i popatrzył w moje oczy. Niepewnie kiwnęłam głową. 
Chłopak znów pocałował moje usta.
Może ty jej nie zmarnujesz ale ja tak.-pomyślałam i pociągnęłam nosem.
-Coś nie tak?-zapytał uważnie na mnie patrząc.
-Nie.-odparłam łamiącym się głosem.
-Jeśli nie chcesz...-zaczął, ale mu przerwałam.
-Nie o to chodzi.- zaprzeczyłam.-Po prostu się boję.-chłopak uśmiechnął się delikatnie, no tak teraz wyszłam na nie wiadomo jaką cnotkę.
-Nie zrobię Ci krzywdy, obiecuję.-powiedział i pocałował moje czoło.
-Wiem.-słowo zginęło w moich ustach, które zostały zaatakowane przez blondyna.
Pocałunkami zeszedł do mojej szyi, błądził po dekolcie. Pod materiałem bluzki poczułam jego ręce wędrujące po moim brzuchu. Złapałam łapczywie powietrze. 
-Spokojnie.-wyszeptał i zdjął swoją koszulkę. 
Na jego ciele było tak wiele ran, a wszystkie były zadane z mojego powodu, przynajmniej w pewnym sensie tak było.
-Przepraszam.-powiedziałam i delikatnie dotknęłam jego piersi.-Tak bardzo przepraszam.-mówiąc to z moich oczy popłynęły łzy.
-To nie Twoja wina, zapomnijmy.-odparł i znów zaczął mnie całować.
Objęłam go bardzo szczelnie i wsłuchiwałam się w bicie jego serca.
Kochałam go ponad wszystko.
Kochałam najmocniej jak tylko mogłam.
-Kocham Cię.-wyszeptałam.
Chłopak podniósł na mnie swój wzrok, przygryzając wargę.
-Ja też Cię kocham ponad wszystko.-odparł i znów złożyłam na moim czole czuły pocałunek.
Wzięlam głęboki wdech i chwyciłam za dolną krawędź materiału mojej bluzki. Szybko ją zdjęłam zanim miałam zmienić zdanie.
Blondyn popatrzył na mnie wielkim oczami, ale nic nie powiedział. A ja przysunęłam się do niego i teraz to ja zostawiałam na jego szyi małe pocałunki. 
Chłopak znów przeją inicjatywę i zaczął całować mój brzuch, dochodząc do linii spodni, popatrzył na mnie, a ja lekko pokiwałam głową. Z drobnymi trudnościami, ale poradził sobie z ich zdjęciem. To samo zrobił ze swoją dolną garderobą.Wiedziałam co będzie się teraz działo, każdy głupi to wiedział. Blondyn położył się obok mnie i przykrył nas z powrotem kołdrą. Patrzyłam na niego zdziwionym wzrokiem, ale w tym momencie poczułam jak jego członek wbija się we mnie. 
Otworzyłam usta, ale żaden dźwięk się z nich nie wydobył. Popatrzyłam w jego stronę i napawałam się widokiem tych cudownym niebieskich oczu. Nie czułam ból, nie czułam nic poza miłością do tego cudownego Irlandczyka. 

~*~ 

Leżeliśmy w siebie wtuleni, chłopak bawił się moimi włosami, a ja błądziłam wzrokiem po cały  pokoju. Panował spokój i cisza. Nie była ona krępująca, wręcz przeciwnie, była czymś czego oboje na pewno potrzebowaliśmy. Cisza, zero zmartwień i my. To wszystko.

-A co jeśli...-zaczął.
-O co Ci chodzi?-zapytałam marszcząc brwi, chłopak popatrzył na mnie proszącym wzrokiem, który mówił żebym się domyśliła.-Jeśli chciałeś uprawiać seks, naucz się mówić o konsekwencjach, jakie mogą z tego wyniknąć.-odparłam.-Co jeśli zajdę w ciążę?-zapytałam, a on pokiwał głową.
-Nie chodzi o to że to było by złe, ale oboje jesteśmy jeszcze młodzi. To nie jest najlepszy moment.-kiedy to powiedział popatrzyłam na niego jak na idiotę.
-Liam jest w twoim wieku, a będzie miał drugie dziecko!-podniosłam trochę głos.
-Nie jestem jak Liam.-odparł.
Pokiwałam głową i odwróciłam się do niego plecami.
-Spring.-wypowiedział moje imię ale nie zareagowałam.-Proszę odezwij się.
-Co niby mam powiedzieć?-zapytałam i popatrzyłam na niego ponownie, domyślałam się że moje oczy są już lekko czerwone.
-Nie chodzi o to że nie chce mieć dzieci, ja po prostu nie chce mieć ich teraz. Jest za wcześnie.-dotknął mojego ramienia, a po moim ciele przeszły iskry.-Ja mam karierę, Ty też. Mamy czas.-dodała. 
Pokiwałam głową.
-Masz rację, chodźmy spać.-powiedziałam i położyłam głowę na jego torsie. 

Bumerang wspomnień wpadł do mojej głowy.
-Widzisz malutka, tak będzie lepiej.-wyszeptałam masując prawą ręka brzuch. 
Toczyłam w głowie walkę sama ze sobą.
Zastanawiałam się, co powinnam zrobić.
Pojechać, czy może lepiej nie.
Nie mogłam podjąć dobrej decyzji. Nie jestem dobra, w te klocki. 
-Dobra zaraz się żyję.-powiedziałam stanowczo.-Lecimy do Londynu.-dodałam i uśmiechnęłam się lekko.   

***

 

 Przepraszam za wszystkie błędy.

O Mój Boże!

Przepraszam za tak bardzo spapraną scenę, choć mam tyle lat ile mam nie umiem czegoś takiego napisać, wybaczcie :)

Dziękuję za komentarze ;*

Kocham Was! :)

Do następnego ;))